Postingan

Menampilkan postingan dari 2016

Tepungna Dua Sagara (Bahrain)

Mun teu salah, harita inyana dilandih “preman insap” ku balad-baladna téh. Lanceuk kelas jaman kuring keur ngobong. Géséhna gé opat taun. Kuring tajhiziyyah, inyana muallimin kelas hiji. Katempona carang takol. Kétah, pédah wé can loma harita mah. Padahal salembur jeung kuring téh. Kakara basa inyana kelas dua mu’allimien (kuring kelas hiji tsanawiyyah), rada karuhan sok ubral-obrol. Katambah manéhna jadi kuncén di kobong barudak tsanawiyyah, nalingakeun bisi aya santri nu ngarumpak tetekon di kobong. Sakapeung mah pikasieuneun. Paromanna semu serius, tarangna kerung.  Da enyaan atuh, kungsi harita bada salat Isya, inyana ambek-ambekan di hareupeun sakabéh pangeusi kobong. “Leuh, ieu mah kila-kila aya nu nyieun kasus …,” cék kuring ngaharéwos ka ki sobat. Teu sulaya jeung panyangka. Peuting éta, aya kana lima kasusna. Ti mimiti kasus nu maké sendal batur, nu masbok salat berjamaah, jeung nu teu salat sunat rawatib, ogé kasus nu lianna (kuring inget-inget poho). Ti sakabéh nu ka

Tentang Tetangga Sebelah

Gambar
Cuma tetangga sebelah yang suka melakukan hal ini, tapi itu dulu. Sebelum semua menjadi sandiwara dan luka. Kupikir sudah tidak ada lagi sisa cerita. Ternyata, saat membuat catatan pada note itu aku menemukan jejaknya. Masih sama, khas sekali, persis seperti sediakala. Begitupun pada lain-lainnya yang aku simpan kemarin pada gambar. Ini membuat aku tiba-tiba teringat, yang lalu, yang hari ini harus dibiarkan. Tetangga sebelah, di sini. Mulanya jual mahal. Tak kenal rupa. Berbicara hanya seperlunya tanpa basa-basi pula. Menyungging senyum pun jarang. Jika berjalan lurus ke depan padahal di samping dan di hadapan ada orang. Sedikit tidak paham memang tapi kuabaikan. Lama-lama setelah berkenalan denganku, karet gelang yang sering mental. Ia seolah menjelma petasan tahun baru. Seperti analogiku, petasan. Keadaan itu tak berlangsung lama karena setelahnya kami berduka, menutup muka hingga hari ini dan entah sampai kapan, sesuka hatinya. Sekian~